======> http://chus-arion.blogspot.com
ChuS // Ariôn
======> http://chus-arion.blogspot.com
ChuS // Ariôn
-…ante un tribunal.
-…con una calculadora sin pantalla, con las teclas desordenadas y las instrucciones en chino.
-…en el que es imposible aislar la x porque siempre le sale algo nuevo cuando lo haces y las ecuaciones se hacen eternas.
-A ver qué dices de la gente que juega al "Comandos". No te metas con los que juegan al "Comandos" que yo juego.
-…era com la N-Gage però que gastava vint-i-set piles y no te daba ni para pasarte un mundo del Sonic
-…podías enchufarla pero tenías que ir apagando todas las luces de casa.
-Si es que la Game Gear gastaba más que un sincrotrón.
-Tenías que ir al ayuntamiento a pedir permiso para que cortaran el suministro eléctrico
-Me imagino todo de carteles colgados por el pueblo: "A partir de las 3 de la tarde habrá un corte en el suministro eléctrico porque Marc Catalán jugará a la Game Gear".
-De hecho, el sincrotrón es una Game Gear gigante ahí puesta.
-¿A cuánto está el kilo de conocimiento?
-Hombre, "te ríes"…
-Sí, te ríes.
-Bueno, sí. No es en plan Mojinos pero te ríes.
-No es en plan tu cara pero te ríes.
-No es en plan tu situación personal pero te ríes.
-¡Marta!
-¡Pulsátil, Pulsátil!
-Sí, Pulsátil. Pero ya no llevo Ultraviolet.
-¡Pah! Todos hablando aquí de curro y tú diciendo que quieres un coche.
-Empezando por la tuya.
-Hijo de la Gran Puta.
-La respuesta ha sido rápida y concisa.
Esto ha dado de sí una jornada de estudio (y además hemos estudiado).
Ne, Tamara. Hodiaŭ mi ne skribas en Esperanto
Ubicuidad
Saludos, parroquianos. Una vez más daño vuestras retinas con las ondas
electromagnéticas que desprende vuestro monitor mientras leeis lo que os
escribo. Os lo agradezco.
Habréis notado que hace tiempo que no escribo en mi blog. Esto de se debe, como
siempre, a la falta de tiempo entre otras cosas. No es que no tenga tiempo, es
que el tiempo que tengo lo utilizo para otras cosas. Es lo duro de ser
estudiante. Envidio a aquellos que disponen del día entero.
Otro de los motivos es que frecuentemente actualizo mi fotolog (flog) [
http://www.fotolog.com/chus_1987 ]. No es que me guste más que mi blog. De
hecho, en él soy menos expresivo (y extensivo) pero su actualización es fácil y
rápida y aquellos que lo leen acceden a él de forma más fácil. Seguro que mucha
gente que lo lee no se plantearía leerlo si no fuera tan fácil acceder a él.
Además, estoy pensando en crear una ID en Devianart.com para subir ahí ese
conjunto de creaciones varias que no sé dónde colocar. Ya veremos.
No os preocupéis. Podréis seguir viéndome por ahi.
Si queréis.
Libro del día: «DEATH NOTE – TOMO 7» Ed.: Glénat. (es EL
tomo)
Carácter del día: \ (porque no todo tiene que ser cuesta arriba)
Frase del día: «Tantos gilipollas y tan pocas balas» (es lo que
dicen que pensó el "asesino de Virginia" antes de ir a la universidad
pertrechado con un arma automática)
Ĉieesto
Saluterojn, geparoĥanoj. Unu fojo pli,
mi damaĝas viajn retinojn per la elektromagnetaj ondoj kiuj estas elsenditaj el
viaj ekranoj dum vi legas kion mi skribas. Mi dankas pro tio.
Vi certe rimarkis, ke mi ne ĝisdatigis la blogon dum longa tempo. La kaŭzo
estas la manko de tempo, kiel ĉiam, inter aliaj. Ne temas pri mia manko de
tempo sed, pri mia uzo de tiu tempo por aliaj aferoj. Tio estas la malfacila
fako esti studento. Mi envias al tiuj, kiuj havas la tutan tagon por ili.
Alia kaŭzo estas, ke mi ĝisdatigas ofte mian fotologon (flog) [
http://www.fotolog.com/chus_1987 ]. La afero ne estas, ke mi ŝatas ĝin pli ol
mia blogo.Fakte, mi estas en ĝi mi estas malpli esprimema (kaj etendema) sed
sia ĝisdatigado estas facila kaj rapida kaj tiuj kiuj legas ĝin alvenas pli
facile al ĝi. Certe, multaj kiuj ne legas ĝin ne ĝin legus, se oni ne alvenus
tien tiel facile.
Plie, mi pensas krei uzanto-nomon en Devianart.com por alŝuti tien tiun aron da
kreaĵoj diversaj kiuj mi ne scias kie enmeti. Iam ni scios.
Ne zorgu. Vi eblos min vidi tie.
Se vi volas.
Libro de l’tago: «DEATH NOTE – VOLUMO 7» Ed.: Glénat. (ĝi estas LA
volumo)
Karaktero de l’tago: \ (ĉar ne ĉio estas supren-piediri [en la
hispana: esti je malfacila momento])
Frazo de l’tago: «Tiel multe da stultuloj kaj tiel malmulte da
kugloj» (oni diras, ke la "mortigisto de Virginia" pensis tion antaŭ
iri al la universitato armiligita kun aŭtomata armilo)
Aprofito l’espai per a saludar a la gent de
Biologia de la UAB. No us estresseu massa malgrat arriben els examens.
Us espero al blog (i al flog, i al msn)
Luego, a finales de abril, llega a Martorell la Feria que nunca es lo mejor del año pero que tampoco está mal y después, puente de mayo y 4º Encuentro de Primavera de la Juventud Catalana de Esperanto (www.esperanto.cat/printempo2007). Y a saber, porque para el verano hay más planes que rayas en una cebra. Así que lo mejor es vivir el momento, quedar con los amigos y echar de vez en cuando algunas partidas al Kiriki o al Culo, que ya os sabéis las reglas (perdón por la tardanza: www.fotolog.com/chus_1987).
Lo prometo: esta semana aprovecharé mejor el tiempo.
Personaje del día: Xavi. Felicidades, amigo mío.
Carácter del día: 様 -sama. En japonés, la mayoría de las veces, se añade un sufijo detrás del nombre (o del apellido, según sea el que digamos) para hablar de personas. Es una muestra de respeto. Hay varios sufijos según quién sea la persona de la que hablemos: -chan, -san, -dono, -kun,… Algunos son formales y otros, informales. "Sama" es un sufijo muy formal.
Frase del día: «La palabra "eterno" sólo existe para aquellos que tienen una vida limitada» Sôma Yoshino, Personaje de BLEACH
Aranĝoj
La feritagoj alproksimiĝas kaj, kun ili, pluraj aranĝoj. La unua aĵo pri kiu mi pensis estis: "Enorde, nenio ŝanĝas: mi iros al la vilaĝeto de miaj gepatroj, por ĝui la Paskon, la Kuradon de la Infano (http://www.pueblos-espana.org/castilla+la+mancha/ciudad+real/albaladejo/Carrera+del+ni%F1o+2005+en+la+prensa/), la manĝaĵojn kaj la feston sed irante antaŭ al Alcázar de San Juan [Alkazaro de Sankta Johano] ĉar ĝi havas trajnhaltejo". Poste, plu da aranĝoj estis aldonitaj: Venas Héctor al Albaladejo [Albaladeĥo] por koni la tradiciojn; se ni tempas, mi iros al El Padul kun li; estos ludado de Mike Oldfield様 (-sama) en Valencio, … Kvankam oni ne eblas ĉiam realigi ĉiujn aranĝojn ĉar, ekzemple, mi ne eblos spekti la ludadon de Mike Oldfield様. Alie, mi pensis kunporti iujn notojn por komenci la studadon kaj la skribadon de resumojn ĉar, kvankam ne evidente, la ekzamenoj alproksimiĝas tre rapide kaj, poste estos unu kurso malpli por fari kaj kiam mi havos la notoj de la ekzamenoj, mi pensos, ke mi eblis studi pli kaj havi pli bonajn notojn sed, nu, kion oni eblas fari kontraŭ la feritagojn?
Poste, je la fino de aprilo, alvenas al Martorell [Marturej’] la foiro kiu neniam estas la plej bona afero de la jaro sed kiu ne estas malbona kaj poste, feriado de majo kaj la 4a printempa Renkontiĝo de KEJ (www.esperanto.cat/printempo2007). Kaj, mi ne scias plu ĉar mi havas plu da aranĝoj por la somero, plia ol la numero de strioj sur la zebroj. Do, la plej bona afero estas vivi la momenton, renkontiĝi la amikojn kaj ludi iomete al Kirirki aŭ al Culo ([Kulo], = Postaĵo) ĉar vi konas nun la reguloj (mi pardonpetas pro la malfruo: www.fotolog.com/chus_1987).
Mi promesas: ĉi tiu semajno mi utilos pli bone la tempon.
Persono de l’ tago: Xavi. Feliĉan naskiĝtagon, amiko.
Caraktro de l’ tago: 様 -sama. En la japana, oni aldonas ofte aldonaĵon al la nomo (aŭ al la familia nomo, se oni diras ĝin) por paroli pri personoj. Tio emontro de respekto. Estas multaj aldonaĵoj laŭ la persono pri kiu oni parolas: -chan, -san, -dono, -kun,… Iuj estas formalaj kaj iuj, malformalaj. "Sama" estas tre formala aldonaĵo.
Frazo de l’ tago: «La vorto "eterna" ekzistas nur por tiuj kies vivo estas limigata» Sôma Yoshino, rolulino de BLEACH
¿Cómo estamos, Parroquia? Hacía ya un tiempo que no entraba por estos lares a saludar a mis lectores y, por extensión, colaboradores. Este lugar no sería lo mismo sin vosotros (sería mejor ¬¬). En fin. Hoy me he planteado tocar unos cuantos temas. Por ejemplo: el nacimiento de un nuevo mito: "El Rat". Nació fruto de un error y se ha convertido en el amo y señor de nuestras vidas en la facultad de biociencias:
«En una comunitat amb una riquesa de dues espècies, no és el mateix tenir 10 gats i una rata que 10 gates i un rat».
Hemos sido nosotros mismos (Pablo y yo) los encargados de darle una historia a este ente de nueva creación. Nuestra mitificación ha crecido tanto que ya lo tratamos casi como a un Dios más de nuestro panteón. El caso es que le hizo tanta y tanta gracia a Pablo el tema del Rat que cada vez que lo recordamos, no podemos parar de reír. En general, el Rat és un ente supremo creador y destructor de aquello que le place, algo así como el espagueti volador (http://chus-1987.spaces.live.com/blog/cns!E6E98B5DAC048C39!519.entry ; http://es.wikipedia.org/wiki/Pastafarismo ; http://eo.wikipedia.org/wiki/Fluganta_Spagetmonstro) pero que mola más. Y pensando, pensando, descubrimos que el Rat suele entrar a las casas de los niños y les roba el dinero. A cambio, deja un diente.
Por otra parte, he decidido hacer una cosa: A partir de ahora, si tengo algún libro que no prefiera consevar por lo que sea o que yo quiera difundir, éste será liberado. Me gusta la idea. Espero poder encontrar yo también algún libro liberado (+info: www.bookcrosing.org). Ya lo he hecho con “Just so stories” de Ruyard Kipling (Un tostón, lo sé. No debí haberle hecho eso a la humanidad pero no está mal para los niños).
En otro orden de cosas, hace poco me percaté de una gran falta en este space: No he creado una sección de "Parecidos Razonables". Eso es imperdonable en mí, un acérrimo seguidor de El Informal desde el día que se creara hasta el día en que cesó su emisión por motivos poco claros y que espera la segunda llegada de este mesías que no se verá superado en este mundo. Así que creo que será hoy cuando empiece. Por lo pronto, he pensado poner parecidos razonables de gente que conozco: Mari Pau Huguet me recuerda a Gisela (no al revés), què us sembla? Luego, (este me lo ha dicho más de una persona): Míriam y Natalia (la triunfita que presenta/ba el megatrix) y por último, Estefanía y las gemelas Patricia y Carolina (anteriormente conocidas como “Las Piercing” por su “Boggie-Boogie” y ahora colaboradoras habituales del programa “ARUcityS” de Alfonso Arús).
Os dejo que lo penséis, a ver qué os parece.
Nos vemos en la Web 2.0
{http://chus-1987.spaces.live.com
http://www.fotolog.com/chus_1987
youtube.com : chusomartorellensis
wikipedia EO : EN3AS87 }
(Venonte Esperantlingve [eble] // Próximamente en Esperanto [quizá])
Una soleada mañana de marzo, después de una leve tormenta, cuando el pavimento aún no se había secado del todo, Epicuro salió a pasear. El sol lucía en todo su esplendor y, de no ser por los charcos que poblaban las calles, nunca hubierais dicho que había estado lloviendo. Al llegar a la esquina que une Oxford st. con Regent st., de bajada en dirección a Picadilly Circus, recordó algo que no debía haber olvidado. Aquél día era el cumpleaños de Friedrich y ni siquiera se había dignado a escribirle un triste mensaje al móvil. “Ten amigos para esto”, diría él. Lo preocupaba su estado de salud. Hacía unas semanas sentía fuertes dolores de cabeza y cada vez escribía menos y con menos frecuencia. Por fortuna, como pudo saber gracias a Garcilaso, el joven Nietzche estaba ya recibiendo un tratamiento a base de antibióticos.
-Mira que lo he dicho veces –comentó el escritor antes de colgar el teléfono- este muchacho no llegará a ninguna parte si está continuamente de fiesta y siempre con mujeres diferentes. Si por lo menos tuviera un poco de cuidado y tomara precauciones…
Así que dio media vuelta a la altura del FCUK y siguió caminando hasta que llegó a la Rue des Marais, y desde allí se encaminó hasta la Plaza del Comercio, donde cada miércoles venían a vender su mercancía los mejores artesanos de la comarca y los agricultores, ganaderos y pescadores con más renombre. Por el estrecho Callejón de las Cerezas se llegaba a un patio interior, una hermosa finca con blancas fachadas y unos geranios que ya eran más que saludables antes de la lluvia pero que ahora parecía que acababan de germinar. Llamó a la puerta con los nudillos. Le abrió una preciosa muchacha que blandía en su mano izquierda un carísimo violín eléctrico.
-Hola, Vanessa, ¿está tu hermano en casa?
-Sí – contestó la joven- pasa, pasa.
El barbado hombre se adentró en el umbral y, llegado al comedor, tomó asiento en una mecedora de madera. Poco rato después bajó del piso de arriba, dando grandes trancos, un hombre con bigote y el pelo algo alborotado.
-¡Friedrich, amigo mío! ¡Felicidades! ¿Cómo estás?
-No podría estar mejor, he acabado mi último libro y lo que más me apetece ahora es irme a la tasca del molinero a tomar unas cañas.
-Entonces he venido en buen momento –replicó el maestro de Atenas-. Vamos, que hoy me invitas tú.
Tras un corto paseo, los dos amigos llegaron a la Tasca del Molino Rodante, situada en el Barrio de las Ciencias. Al verlos entrar, el tabernero Moe los saludó efusivamente desde la barra y les pidió que tomaran asiento. Al poco, el camarero –Luis Zamenhof- les limpió la mesa de una pasada de bayeta y les tomó nota. El alemán pidió un chato de vino tinto y su acompañante, una copita de oporto.
-Aquí falta algo de música –dijo Friedrich.
-Sí, -respondió Epicuro- ¿qué pasa con el pianista que tenías contratado, Moe?
-Ese tío era un vago, venía cuando le daba la gana y sólo para cobrar, lo eché en cuanto se le acabó el contrato.
-Entonces –dijo Friedrich- voy a llamar a Mike Oldfield para que nos toque algo.
En ese instante, Epicuro se dio cuenta de que no estaban solos en la tasca. Doña Marie Curie ocupaba un asiento cercano al escenario y degustaba un vaso de ginebra con tónica. El heleno se le acercó y la saludó como si fueran viejos amigos. Cuando hubo llegado Mike, ya no faltaba nadie, a excepción de Arturo Pérez-Reverte, que se encontraba cubriendo el conflicto de Bosnia Herzegovina en la ciudad de Mostar.
El inglés y su hermano mayor Terry, que venía acompañándolo, subieron a la tarima e interpretaron el Vals del Molino [que debería estar sonando si has activado el vídeo adjunto] ya que lo creyeron apropiado para la situación. Esa melodía se la había enseñado un joven con verdes ropajes en el bosque de Lubre, en Galicia. Al oírla, Epicuro le tendió la mano a Marie y la invitó a bailar.
-¿Me concede este baile?, Madame
-¿Cómo no?, caballero
Bailaron y bailaron y cuanto más sonaba la música y más bailaba la pareja más se movían las aspas del molino. En ese momento, Moe, el tabernero, dijo “Teniendo esto, ¿qué más se puede pedir?” y Epicuro le respondió que "Nada es suficiente para quien lo suficiente es poco".
(*)Ucronía: Término acuñado por D. Pako (ver http://www.javierortiz.net/voz/pako) y proveniente de “utopía” por el cual se designan aquellos acontecimientos derivados de hechos que nunca se dieron llevados a cabo por personajes o conjuntos de personajes que nunca se encontraron y que nunca tuvieron acceso a la causa de tales hechos. Una ucronía hubiera sido el triunfo de los Fenicios sobre el pueblo de Roma –y todas sus consecuencias- o la hegemonía mundial de los Andorranos si ellos y no los ingleses hubieran creado la Commonwealth of Nations. Aunque este texto, más que presentar una Ucronía (que sería a nivel más histórico), es una serie de Anacronismos pero ambas palabras me gustan por igual así que puestos a elegir, cogemos una nueva.
Libro del día: SÜSKIND, Patrick; «El Perfume» (Corta pero interesantísima historia de un pobre desgraciado que lo único que poseía era un poderosísimo sentido del olfato y la capacidad para subir mientras los demás bajaban)
Carácter del día: § En los libros de leyes, este símbolo se antepone al número de un ARTÍCULO.
Frase del día: "Nada es suficiente para quien lo suficiente es poco" (Epicuro, filósofo griego http://blog.iespana.es/citas1/post/187257-epicuro-de-samos-341-270 )